skip to main | skip to sidebar

27 junio 2009

El johnny no se cierra

0 comentarios
Esta noche he recordado por qué elegí este colegio.

Sólo el Colegio Mayor San Juan Evangelista es capaz de organizar algo como lo que he vivido esta noche.

He adorado el flamenco, el blues, la canción protesta, la de cantautor, el jazz, los beatles, el rock...Pedro Guerra, Javiar Vargas Blues Band, Pablo Guerrero, Pepe Habichuela, el Gran Wyoming....

Pero sin duda, el momento más emotivo del todo el concierto fue cuando subió al escenario Carlos Vega, hermano del gran Antonio Vega, para interpretar a dúo con el Gran Wyoming, el sitio de mi recreo. Con una voz tremendamente parecida a la de su hermano, Carlos nos llevó a las 500 personas que abarrotábamos el auditorio, y las que que estaban viendo los conciertos desde la pantalla gigante del jardín, a un momento único y mágico.

La Catedral del Jazz se vistió de gala para recibir lo que en principio era un acto de protesta, para convertirse en las últimas horas en una manifestación de alegría y celebración.

El Johnny no se cierra, y yo, con el águila siempre en el corazón.


Un bico e unha aperta

26 junio 2009

ja, ja, ja y otra vez ja

0 comentarios
Estoy de vacaciones, y hasta esta noche no tengo mucho que hacer, así que me distraigo un rato leyendo la prensa (cosa que no acostumbro a hacer a estas horas) y me encuentro con una noticia en la voz en la que Feij009 nos anuncia a todos los ciudadanos gallegos que elimina la gratuidad de los libros de texto (desde mi punto de vista, una de las pocas cosas que se hicieron bien los 4 años anteriores) para establecer unas ayudas de 180€ para las rentas menores de 5400€ anuales por persona.

Nunca he tenido la responsabilidad de llevar la economía de una casa, y por eso tomo como referencia los comentarios de los lectores de la voz, que en su mayoría opinan que los 5400€ es un techo demasiado bajo y que, además, con esta medida (esto ya lo añado yo) salen tremendamente beneficiados los autónomos estafadores (porcentaje demasiado alto) a hacienda y las grandes editoriales.

Si bien esta medida afecta negativamente a mis padres y a mi hermano, lo cual me hace tomármela más en serio, no puedo hacer otra cosa más que reírme, ya que mucha gente que ahora se queja el 1 de Marzo votó a la derecha e, históricamente, las grandes mejoras sociales no las llevó a cabo la dereche precisamente, y no puedo más que preguntarme ¿qué esperábais?

Feij009 es un presidente que llegó al cargo tras una mentira (la de los audis) y siendo consciente de otra (la del citroën). Esto no habla demasiado bien de él. A pesar de su "buena" gestión en el caso AVE (yo atribuyo el éxito en esta negociación a las ganas de D. José Blanco de mejorar su valoración dentro de Galicia), creo que Feij009 está teniendo más errores (o retrocesos) que aciertos (o avances); y esto es algo que Galicia no puede volver a permitirse, ya fueron demasiados años de retroceso en la era Fraga.

Un bico e unha aperta

24 junio 2009

Yo,

0 comentarios
ese extraño ser....

Así reza el título de mi perfil, y cada vez me doy cuenta de que tiene más razón de la que yo pensaba. Soy raro, soy extravagante, soy atípico, soy extraño, soy totalmente diferente a todo lo que conozco, pero en una cosa soy igual a todos los demás, utilizo mi bitácora para (entre otras cosas) realizar un desahogo sentimental (-oide, en ocasiones) y para contar mi vida desde un prisma quizá demasiado pesimista y oscuro.

Sin embargo hoy, a pesar de ser un día bastante duro para mí, tengo ganas de escribir algo, por lo menos, no tan depresivo como acostumbro en mis entradas de mi "mundo interior".

Tengo motivos para estar alegre; tengo a mi lado a una persona que me quiere y que está dispuesta a ayudarme, el Gran Viaje cada vez está más cerca, en 36 horas habré acabado exámenes, el 1 de Julio empieza una nueva etapa en mi vida, (no sé si mejor o peor, simplemente una nueva etapa),la gente del Colegio hemos hecho un pacto para no perder el contacto el año que viene.

Así que ahora debería ser un gran día para mi.

Un bico e unha aperta

22 junio 2009

Deitado fronte ao mar

0 comentarios
"Lingoa proletaria do meu pobo
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gaña;
porque me sai de dentro, alá do fondo
de unha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos do lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bós que sofren longo
unha historia contada en outra lingoa.
Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruís e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os estúpidos,
non falo pra os valeiros,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de todos os que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada frente ao mar, ise camiño..."

Celso Emilio Ferreiro

Con especial dedicatoria aos autores (e promotores) da enquisa sobre o galego na escola, para que se dean conta de que o galego, como tantas outras cousas, forma parte de nós, da nosa Historia, e non fan máis que ficar como necios tentando fuxir dela.

Adxunto versión deste poema realizada polo grupo Dios ke te crew



Un bico e unha aperta

De paseo

0 comentarios
Quién no ha intentado ponerse en la piel de otra persona, quién no ha ido de paseo y se ha cruzado con alguien, y ha intentado meterse en su cabeza para saber que serie de casualidades ha posibilitado que dos personas se crucen por la calle, o simplemente para intentar adivinar que pensamiento es ese que mantiene esos ojos clavados en el horizonte.

Esto es habitual realizarlo con la gente a la que uno no conoce, porque se supone que con las personas cercanas la conexión es instantánea, no hace falta intentar sentir lo que esa persona siente, simplemente lo sientes.

Pues bien, mi querido lector imaginario, cada vez descubro mejor la gran deshumanización de este mundo, y la gran incapacidad que tenemos -me incluyo- para mostrar nuestros sentimientos.

Somos capaces de hacer un relato detallado de los hechos, y sin embargo, los sentimientos que esos hechos nos producen siguen quedando guardados para uno mismo.

Muchos preferimos lidiar nosotros mismos con ellos, para no molestar a nadie con nuestras tonterías, y no nos damos cuenta de que del otro lado del café, hay una persona dispuesta a escucharnos, y que esas "tonterías" son para ese amigo/a una oportunidad única de acercarse a nosotros.

No sé qué me ha llevado a escribir esto, ni siquiera sé qué está pasando por mi cabeza ahora mismo; quizá simplemente sea la visión continuada de la misma mesa y la misma silla durante más de un mes.

Creo que es la primera vez que escribo a plena luz del día, ¿se habrá definitivamente la noche olvidado de mi?

Un bico e unha aperta

18 junio 2009

Pastafarismo

1 comentarios
He decidido cambiar de religión: me voy a hacer pastafarista. Desde hoy mi dios es el Monstruo de Espagueti Volador.

El Pastafarismo es una "religión" creada Bobby Henderson, licenciado en física de la Universidad Estatal de Oregón, para protestar contra la imposición de la enseñanza de la teoría del diseño inteligente (en igualdad de condiciones con la teoría de la evolución Darwinista) en las escuelas públicas de Estados Unidos.

Además, exige que su teoría sobre la creación del Universo por el Monstruo del Espagueti Volador sea incluida en los programas de estudio oficiales de Estados Unidos.

Algunos de los "dogmas de fe" de esta religión, parodian a los argumentos usados por los defensores de la teoría del diseño inteligente. Aquí algunos ejemplos:

* El universo fue creado por un Monstruo de Espagueti Volador invisible e indetectable. Todas las evidencias que «erróneamente» apoyan la evolución han sido «plantadas» intencionadamente por este ser, con el objeto de poner a prueba la fe de sus fieles.

* El MEV hace que todo parezca más viejo de lo que es en realidad. Por ejemplo, cuando un científico realiza un proceso de fechado por carbono en un objeto arqueológico, podría ver que aproximadamente 75% del carbono-14 se ha desintegrado, por emisión de neutrones, a nitrógeno-14, e inferir que este artefacto es de aproximadamente 10.000 años de antigüedad, ya que la vida media del carbono-14 parece ser de 5.730 años. Pero de lo que el científico no se da cuenta, es que cada vez que realiza la medición, el MEV está ahí, cambiando los resultados con su apéndice tallarinesco.

* Aunque el MEV posee un nombre, éste es tan hermoso y difícil de pronunciar que no sólo mata a quienquiera que lo intente, sino también a todo ser dentro de un radio de 6,0534 kilómetros. Este radio se duplica cuando uno trata de escribir o mecanografiar su nombre. Esto fue hecho a propósito por el MEV sólo para entretenerse.

* El calentamiento global, los terremotos, los huracanes y otros desastres naturales son consecuencia directa de que desde los años 1800 ha disminuido el número de piratas. En la página web de Henderson se presenta un gráfico que demuestra la correlación inversa entre la cantidad de piratas y las temperaturas mundiales. Este componente de la teoría acentúa la falacia lógica esgrimida por los creacionistas de que la correlación implica causa.

* Bobby Henderson es el profeta de esta Primera Iglesia Unida del Monstruo de Espagueti Volador (First United Church of the Flying Spaghetti Monster).

* El símbolo principal es una cruz, que en vez de tener un Jesús crucificado, tiene un tenedor para comer espaguetis.

* Las oraciones a «Él» deben terminar siempre con la palabra «Ramén» en vez de «Amén». Ramen es una versión típica de Japón de la sopa de fideos china.

Además de esto, existen una serie de argumentos sobre la existencia del Monstruo del Espagueti Volador como el argumento ontológico o el argumento cosmológico.

Sencillamente me parece increíble, porque utilizando los mismos argumentos de los partidarios de la teoría del diseño inteligente, ha conseguido "demostrar" la existencia de un Monstruo de Espagueti Volador creador.

En el mismo estilo se alinea la teoría de la Tetera del filósofo Bertrand Russell, si bien este texto tiene unas implicaciones más profundas.

"Si yo sugiriera que entre la Tierra y Marte hay una tetera de porcelana que gira alrededor del Sol en una órbita elíptica, nadie podría refutar mi aseveración, siempre que me cuidara de añadir que la tetera es demasiado pequeña como para ser vista aún por los telescopios más potentes. Pero si yo dijera que, puesto que mi aseveración no puede ser refutada, dudar de ella es de una presuntuosidad intolerable por parte de la razón humana, se pensaría con toda razón que estoy diciendo tonterías. Sin embargo, si la existencia de tal tetera se afirmara en libros antiguos, si se enseñara cada domingo como verdad sagrada, si se instalara en la mente de los niños en la escuela, la vacilación para creer en su existencia sería un signo de excentricidad, y quien dudara merecería la atención de un psiquiatra en un tiempo iluminado, o la del inquisidor en tiempos anteriores."

Para más información recomiendo este audio de mi programa de radio de cabecera, La rosa de los vientos.


Un bico e unha aperta

01 junio 2009

La noche

0 comentarios
Nos volvemos a encontrar, mi querido lector imaginario; y como no, de noche.

La noche es mi compañera, me persigue vaya a donde vaya, me la encuentro cada día. Viene a mi encuentro; me busca en cualquier sitio, y siempre me encuentra.

A veces me sorprende, y me la encuentro cuando menos me lo espero; otras, sin embargo consigo huír de ella y postergar el momento en el que la oscuridad se ciña sobre mi.

Sin embargo, con el paso del tiempo, he aprendido a ser su compañero, a hacerme su amigo; y ella me ha aceptado.

Es a ella es a quien confío mis más profundas reflexiones, a ella me entrego cuando mi razón se extingue, y sólo queda sentimiento.

Vivo uno de esos momentos en los que te necesito, necesito tu consejo y tu sabiduría, he ido a buscarte, pero no he encontrado esas palabras que siempre tienes para mi.

¿Será que la noche de Junio ya me ha dado demasiado y está cansada de mi?

Mañana volveré a tu encuentro, como he hecho hoy, y haré pasado; esperando encontrar tu experiencia y tus buenas palabras.

Un bico e unha aperta